قلب ما را

قصد قربت کرده اند

قاصدک هایی که می آیند

غار
دهان دره ی تنهایی کوه هایند

نمی دانم چرا

در خاطرات من

دهان گشوده اند

انچنان رنجی که دنیا بادل ما می کند  بادل هرکس کند  او ترک دنیا میکند باخودم می گویم که فردا ترک دنیا می کنم چون تو هستی در دلم امروزو فردا میکنم

شیشه های شکسته

و خانه هایی،

که سرپناه توله های سگِ ولگرد

دهکده ای که دیگر

آدم هایش را به یاد ندارد

همیشه در حال چیدن ساکم بودم
اول کتاب هایم را می گذاشتم

بعد وسایل ظریف تر

و روی همه آنها

تنهاییم را

دارند چه حالی

در زیر پای تو

گل های این قالی

باران شده ای!

یک لحظه می باری

یک هفته بیمارم.